Voordat we aan onze korte vakantie konden beginnen hadden we de meting in Utrecht op de 23ste op de kalender staan. Het zonnetje scheen, vroeg op pad want we zouden om half twaalf aan de beurt zijn.
We zagen van ver al waar we moesten zijn, want er liepen al meer mensen met hun whippets rond. Het liep wat uit, maar we konden heerlijk buiten zitten, kletsen met verschillende mensen die hier allemaal met hetzelfde doel waren.
Een bewaker voor de deur, het verhaal van de man hoe het de vorige keren er aan toe was gegaan, blijkbaar ook nog een bewaker binnen in het meetkamertje, deed vermoeden dat het niet altijd zo gemoedelijk eraan toe ging als vandaag.
Voor ons was de uitslag geen verrassing, Noortje bij de sprinters, Liza met haar kleine maatje 6 keer goed achter elkaar.

De volgende dag gingen we gepakt en gezakt richting de Eifel.
Geen file’s dus we waren er mooi tijd, onze hondenbungalow had een mooi omheinde tuin, dus de meiden konden lekker los, ook een mand, bench en voerbakken en een zak met lekker koekjes stond voor ze klaar, en voor ons was er een heerlijk flesje wijn neergezet. Koude nacht, veel sterren aan de lucht en het vroor toch een aantal graden.
Voor het eerst de volgende dag de auto moeten krabben.
Ik hou er wel van, alleen de auto niet bleek, geen beweging in te krijgen. Gelukkig waren er een paar Duitse bouwvakkers aan het werk en met startkabels konden we toch op weg richting de garage. Na een flinke aanslag op de portemonnee, een middag in een garage gezeten te hebben en een slap bakkie koffie, konden we weer veilig op pad.

Dinsdag:  de meisjes in de auto, en gaan we een dagje op
pad.
Eerst naar Wallenborn, daar is blijkbaar een bron die veel koolzuurhoudend gas bevat, een koudwatergeiser die ieder half uur water omhoog spuit tot 4 meter hoog.
Dat willen we toch wel eens met eigen ogen zien. Na een kwartiertje wachten komen er zo hier en daar een paar belletjes naar boven en begint er wat te rommelen.
En inderdaad er komt steeds meer leven in de bron, met best wel een hoop lawaai en gepruttel, in de volksmond wordt die ook wel de “Brubbel”genoemd en we snappen nu wel waarom. Het ruikt behoorlijk naar zwavel en 4 meter haalt die vandaag niet, we zijn al blij met 2 meter.

Verder op weg naar de Moezel, prachtige dorpjes waar alles al in het teken van kerst staat.
We zien heel veel camperplaatsen, voor als we nog eens met de camper op pad gaan volgend jaar, er zijn plenty plekken hier. Van leuke plekjes tussen de wijndruiven, tot plaasten aan de Moezel. Eigenlijk zouden we notitie’s moeten maken….
De dag sluiten we af in een restaurantje. Liza en Noortje onder de tafel op een fleece dekentje, snoepen zo nu en dan even mee, en worden uitgebreid geknuffeld door de mensen aan het tafeltje naast ons.

Ik kom eindelijk weer eens toe aan een goed boek, de ontvangst van internet is hier erg slecht en misschien is dat niet eens zo verkeerd. En Jeroen gaat met Noortje buiten aan het werk. Zo leuk om te zien hoe ze helemaal op hem gericht is. Ook zonder lijntje blijft ze hem volgen. De beloning is ook altijd iets lekkers en naderhand even lekker ravotten.

De volgende dagen houden we het lekker rustig, we wandelen wat, we maken tochtjes in de omgeving.
De meiden gaan mee, of als we gaan winkelen blijven ze thuis. We drinken zo hier en daar eens een tasse kaffee met iets erbij.
Ik moet zeggen dat dat soms er iets bij, een aanslag op je maag en dijen is.

Het vliegt voorbij en het is zoweer tijd om de koffer in te pakken en richting huis te gaan. Zeker voor herhaling vatbaar.

We hebben drukke volle weken maar de zaterdagen zijn we bijna altijd op de renbaan bij Swift in Velp te vinden.
Het seizoen is bijna afgelopen, zaterdag nog een keer maar voor ons was het afgelopen zaterdag de laatste keer dit jaar.
We gaan de winterstop in.

De laatste weken gaan we met de camper, zo hebben we mooi de gelegenheid om alles uit te proberen en kijken hoe en of alles werkt.
Er staat een hele grote bench in, Liza en Noor gaan er meteen in als we instappen.
De hele weg liggen ze rustig te slapen, totdat we de parkeerplaats oprijden.
Opeens zijn ze allebei alert, heel vocaal en een klein beetje sloopzuchtig….

Noortje loopt de eerste ronde met Jillz en haar broer Muffin.
Broer en zus zijn aan elkaar gewaagd, ze gaan mooi gelijk op.
Jillz is slimmer, die heeft een kortere weg gevonden, en gaat een stukje binnendoor.

Noor met het witte dekje en Muffin met het rode.
Jillz steekt het grasveld over.

Er wordt wat heen en weer gelopen op de weg, zo nu en dan zie je voorbijgangers staan kijken wat er gebeurt, we hebben al eens een heel gesprek gehad met twee agenten die langs kwamen en zich afvroegen wat al die auto’s daar deden en wat voor honden het waren.

Liza gaat solo deze keer, en dat meisje heeft er zoveel plezier in.
Ik geniet iedere keer weer om te zien hoe onze meiden er voor gaan,  alle kracht en energie in die korte tijd, prachtig om te zien.

In het uurtje pauze hebben we mooi de gelegenheid om te kijken hoe de kachel werkt in de camper, of we warm water hebben.
Kijken waar alle knoppen voor zijn.
Het lijkt allemaal te werken.

Tweede ronde lopen ze met z’n vieren, Jillz en Kiss en Muffin en Noor.

Best vermoeiend zo’n dagje voor mens en hondjes.
Wij met de beentjes omhoog en Liza en Noor verdwijnen in de mand en de bank.

Noortje komt alleen nog voor een ding de mand uit.
Iedereen die haar kent weet wel waarvoor…

Ze neemt gewoon de deken mee naar de keuken.

Zulke lekkere geurtjes komen er uit de keuken, dan moet je gewoon even poolshoogte nemen wat er gekookt en gegeten wordt.
Ze hebben ook best een lekker maaltje verdiend.

We hopen dat het volgend jaar net zo’n leuk jaar wordt met een hoop gezellige mensen en hun honden op de baan.

En dan was het vandaag zo ver, de postbode zou een pakje komen brengen.
Marianne Booij maakt zulke prachtige beeldjes van keramiek.
Ze heeft voor me een uniek beeldje van Liza en Noortje gemaakt.
Het streepje op de neus van Liza, de witte voetjes, de witte pootjes en staart van Noortje…..sprekend mijn meiden.
Ik ben er zo onwijs blij mee.

Voor wie informatie wil, Marianne is hier wel te vinden op FB, of je kan contact opnemen via haar mailadres.
marianne.j.booij@gmail.com

 

 

 

Er is zeker een ding wat we iedere dag doen en dat is wandelen in het bos. Verschillende prachtige plekjes hier in de buurt, ik weet niet wie er meer geniet, Noor en Liza of ik. Ik vind het heerlijk om in elk jaargetijde rond te struinen, ik hoef ook niemand tegen te komen dan, lekker alleen met je gedachten en alleen maar kijken wat er om me heen gebeurt en hoe Liza en Noor alles onderzoeken, muizen uitgraven, net zo springen als de kikkers. Genieten van de geluiden, de geur als het pas geregent heeft, heerlijk! Moet er vaak aan denken hoe ik als kind met mijn vader, een echt natuurmens, door de bossen liep en hij me wees op dieren en hun sporen en die me nu nog steeds opvallen en waar ik naar uit kijk.    Inmiddels ligt er een mooi tapijtje aan bladeren.       Noor heeft het sloten springen ontdekt en dat kan hier volop.       Je moet er niet met je hoofd inlopen, maar zo mooi om te zien,               s’morgens vroeg, druppels van de dauw eraan.

Alleen was er afgelopen week een dag dat het toch een iets andere wandeling was dan anders. Op een parkeerplaats waar ik vaak mijn auto neerzet, stonden deze keer een vijftigtal scholieren met een paar leraren, ik denk ik rij een eindje door en zet de auto op een stil weggetje bij een houten slagboom. Liza en Noor staan te popelen om er uit te gaan, netjes aan de riem.
Body aan want het is best fris vroeg in de morgen. De dames beginnen aan een grondige controle van de graspollen, het wordt vakkundig gecheckt en zonodig een plasje bij gedaan. Een verse konijnenkeutel is ook nooit weg.
De laatste tijd worden er ook weer eikels en beukennootjes gegeten. En ik merk na een kwartier dat het geluid van veel kinderen mijn kant op komt. Gaan we toch een ander bospad in, maar na een tijdje komt er weer wat achter ons aan, Liza wil dan helemaal niet meer lopen dus ik ga een doodlopend pad in en besluit te wachten.
En ja hoor daar komen twee leraressen voorop met al die tieners er achteraan het doodlopende pad in, alle meiden met een hip handtasje, alle jongens met een stoere rugzak en bijna iedereen met een mobiel in de hand.
Het gebruikelijke gegichel, “o kijk, honden met een jas aan”. Onze meiden vinden het helemaal leuk al die aandacht. En ja natuurlijk komen ze terug want het is een doodlopend pad, vraag nog netjes aan de leraressen of ze de weg kwijt zijn, maar dat zijn ze niet…..
Het is niet de laatste keer dat ik ze die morgen gezien heb en ben tegengekomen.

Uiteindelijk ga ik richting de auto en zie al van afstand dat er een andere auto bij staat. Als ik dichterbij kom zie ik dat een een man met een redelijk postuur in een groen pak breeduit voor mijn auto staat te wachten.
“Zijn die honden los geweest”, daar begint die al mee als ik dichterbij kom.
“Nee hoor, dat doen we nooit hier”.
Liza en Noortje gaan beiden inmiddels als een dolle tekeer tegen hem, blaffen en trekken aan de riem. Ik moet moeite doen om ze bij me te houden, misschien omdat hij ze totaal negeert, geen idee maar de meiden zijn geen fan van hem.
Normaal wordt iedereen altijd dolblij begroet door ze, maar deze Ko niet.
Hij begint een heel verhaal over regels, ik versta er de helft niet van met twee tierende honden aan de lijn. Ik negeer hem maar even en doe eerst Liza en Noor in de auto.
Het komt erop neer dat ik de honden niet los mag laten, nou dat had ik niet, hij kon zien dat ik ze aan de lijn had.
En toen begon die over dat ik daar niet mocht parkeren, de ambulance kon het bos niet in als ik daar stond….
Nou weet ik niet hoe en wat een ambulance moet op een smal bospaadje, maar ja.
Daar stond een boete op van €140,-.
Ik heb hem maar gelijk gegeven, naar mijn uitleg luisterde die toch niet, gezegd dat ik daar anders nooit parkeer…..en dat ik de volgende keer weer gewoon netjes op de parkeerplaats ga staan.
En het bleef bij een waarschuwing.
Gelukkig hebben we de rest van de week weer heerlijk rustig kunnen wandelen, zonder dat we Ko weer zijn tegengekomen. Samen met Bo.

Het weer blijft nog steeds goed dus we kunnen nog lekker verder met de tuin. Zo langzamerhand komt het einddoel in zicht. Liza en Noor vinden het niet erg zoals het nu is, het is net een speeltuin voor ze. Overal hebben ze ook speeltjes verstopt. Het zal nog wennen zijn voor ze als ze niet meer overal kunnen graven.

Eind juni begin juli 2013 was na een hectische tijd, de tijd rijp dachten we voor een nieuw gezinslid en een zusje voor Liza.
We hadden besloten eens rustig rond te kijken naar een teefje, want dat was het enige wat we op dat moment zeker wisten.
Op 5 juli verscheen er opeens op FB een berichtje “het meisje met het rode bandje is terug”.
We wisten niet wie het meisje met het rode bandje was, maar zeg nou zelf als je zo’n foto ziet als hieronder dan ben je toch verkocht?

.

Meteen contact gezocht met Annemarie en afgesproken dat we de volgende dag langs zouden komen samen met ons whippetmeisje Liza.
Jeroen gebeld, “morgen gaan we naar Brabant”.
Weinig geslapen….eindelijk op pad en dan gastvrij verwelkomd worden door Annemarie en haar whippets met twee pups, Cyrus en toen nog Mojo, geweldig, ik kon die twee bijna niet uit elkaar houden en nog steeds gaan we wel eens de fout in als ze samen zijn. We vielen als een blok voor dit meisje, zo’n vrolijk, open, speels ding, ik zag haar al bij ons thuis lopen. Maar voor mijn gevoel moesten we Annemarie toch wel overtuigen dat wij de ware waren…., de hele dag samen opgetrokken, gewandeld, gepraat, elkaar leren kennen en uiteindelijk gingen we naar huis en mochten we haar meenemen. Nadat wel eerst een foto gemaakt is op de zo bekende stoel voor iedereen die een pup van haar heeft.

De eerste nachten heeft ze naast ons bed gestaan in een mandje omdat er toch wel veel gebeurd was in haar jonge leventje.
Maar Noortje zoals wij haar inmiddels genoemd hadden, deed het allemaal zo goed.
Nieuwsgierig en open naar iedereen, ze ging meteen overal mee naar toe, naar het verpleeghuis, tuincentrums, naar de renbaan in Velp, waar meteen iedereen wist wie het meisje met het rode bandje was, ze was een hele bekendheid geworden in de whippetwereld.

Samen halen de meiden heel wat kattekwaad uit, mijn eens zo prachtige tuin is niet meer….het is net een maanlandschap geworden, zo nu en dan is het of er een sneeuwpop ontploft is in de kamer als we beneden komen, de pennenfabriek maakt overuren dankzij ons stel, maar ze zijn er ons niet minder lief om.
Zo’n koppie vergeef je toch alles.

Noor groeit op tot een lieve, mooie dame. Inmiddels zijn we wekelijks op de baan te vinden waar ze met zoveel passie haar ronde loopt en coursen is helemaal haar ding.

Samen met Cyrus haar broer voor de licensieloop.

Prachtige aktiefoto van Leslie Wal, hier samen met Jillz.

Met ons viertjes gaan we overal naar toe, vakantie’s in binnen en buitenland, etentjes, visite’s en overal maakt ze vrienden, op twee en vier benen.

En nu onze droom!!!
Eentje die we al jaren hebben komt nu dichterbij. Het wonder van een geboorte en het opgroeien van een pup samen met haar moeder.
Onze Noor mag moeder worden! 
Als alles volgens de planning gaat, zal dit gebeuren eind 2015, begin 2016.  Ze zal dit onder de kennelnaam van Annemarie doen, Ballistic.
Alle geboren pupjes zullen dus Ballisticjes zijn. Dit omdat we zoals we nu denken bij een nestje blijft, en we zijn zo blij zijn met alle hulp en raad van Annemarie en Martin, want dat kunnen we best gebruiken.
Het zal allemaal gewoon bij ons thuis plaats vinden, in haar eigen vertrouwde omgeving. Komende tijd gaan we op zoek naar een leuke, lieve gezonde vent voor onze Noor.
Noortje heeft al een echo met doppler test ondergaan en ze heeft gelukkig een sterk gezond hart en dit verwachten we ook van een toekomstige echtgenoot voor haar.
Bovenal willen we het ras gezond houden en zo gezond mogelijke pups op de wereld zetten, gelukkig denken we daar allemaal hetzelfde over.
Dus de komende tijd kun je op shows, e.d. een paar gezellige dames met een fototoestel tegen komen die interesse in reuen hebben.

Ook een blogje hoort daarbij dus ik zal de komende tijd met veel plezier regelmatig een blog schrijven om van o.a. deze zoektocht verslag te doen.